Reanimatie estafette in Sittard

Afgelopen vrijdag was de derde grote reanimatie estafette op het Da Capo College in Sittard. Ik had - net als een aantal andere lokale en provinciale politici uit Zuid-Limburg - een uitnodiging gekregen om samen met een groepje leerlingen van het Da Capo en enkele studenten van de Universiteit Maastricht hieraan mee te doen. De estafette werd gesteund door het Maastricht UMC+, Maaslandziekenhuis Sittard, Rode Kruis Sittard e.o., Health Foundation Limburg en de Stichting Kloppend Hart voor Limburg.
Nu heb ik zelf al diverse cursussen BHV en Eerste Hulp gedaan, maar de geldigheid daarvan is wel al verlopen. Inmiddels ben ik wel al vier keer in een situatie (niet reanimatie, overigens) geweest waar mijn eerste hulp training echt van pas kwam. De estafette was een mooie gelegenheid om weer even te oefenen, al is de kans dat ik ooit iemand moet reanimeren - statistisch gezien - gelukkig klein.
Maar toch: 80% van alle hartstilstanden gebeurt thuis. Thuis heb je niet zomaar een AED (automatische externe defibillator) bij de hand. En juist hulp tijdens de eerste paar minuten zijn cruciaal voor de overlevingskansen van iemand die een hartstilstand krijgt. Wie denkt te kunnen wachten op de ambulance of de politie verspeelt kostbare tijd, want de hulpdiensten doen er tenminste 7 minuten over voordat ze ter plekke kunnen zijn. En vaak duurt het nog een paar minuten langer. Het enige dat dan helpt, is manuele reanimatie: 30x duwen en 2x beademen. In veel flats zijn tegenwoordig ook AED's geplaatst, maar als die op de begane grond hangen terwijl er iemand op de 7e verdieping een hartstilstand heeft, dan duurt het halen van de AED eigenlijk te lang. Niet wachten, maar zelf beginnen met reanimeren is het advies.

Als ik om 9 uur 's ochtends bij de gymzaal van het Da Capo aankom, is deze helemaal vol. Overal liggen reanimatie-poppen waar groepjes mensen druk doende zijn: 30x duwen, 2x beademen. De luide muziek werkt wat verwarrend: sommige mensen duwen op de ribbenkast in de maat van de muziek, maar dat blijkt toch wat te snel.
Ik wordt ook ingedeeld in een groepje dat geleid wordt door 2 studenten van de UM: Maud en Lina. Maud is 4e-jaars studente geneeskunde en Lina 6e-jaars. Ze vertellen mij dat ze voortdurend reanimatiecursussen geven in Limburg. "Soms 2x per week", aldus Maud. En niet zomaar voor even: Maud geeft al een jaar cursussen en Lina nog langer. Ze zijn dan ook beiden lid van de Taskforce QRS (Qualitative Resuscitation by Students). Dat is een werkgroep van studentinstructeurs, die zich inzet om reanimatieonderwijs op de middelbare school en op universiteiten te bevorderen. Ze krijgen er geen geld voor, alleen een soort onkostenvergoeding. Prima, dit soort vrijwilligerswerk door studenten. Chapeau!
Na een uur ombeurten te hebben gereanimeerd, heb ik een uurtje pauze en neem de gelegenheid om wat met de leerlingen te praten. De meesten vinden dit verzetje wel leuk. Sommigen zien er ook echt het nut van in, al zie ik weinig echt enthousiaste gezichten. Zal wel bij de leeftijd horen, denk ik. Volgens mij had ik op die leeftijd ook moeite om mij ergens echt druk over te maken...
Ondertussen zijn ook andere politici, zowel lokaal als provinciaal, druk bezig met reanimeren. Als er bij ons in de provincie ooit iets gebeurt, zal de ongelukkige niet weten wat hem/haar overkomt als er van alle kanten Statenleden komen toesnellen, denk ik. Maar dat is dus ook juist te bedoeling van de estafette: hoe meer mensen kunnen reanimeren, hoe groter de kans dat als er ergens iets gebeurt er ook iemand is die kan reageren. Als de voetballers van Fortuna en MVV arriveren voor een korte reanimatiesessie, wordt het pas echt heel druk in de zaal.
Een uurtje later begin ik aan de tweede ronde van een uur. Toch wel vermoeiend om iedere 6 minuten voor 2 minuten te moeten duwen en beademen. Gelukkig zou het in een werkelijke situatie nooit zo lang duren voordat de hulpdiensten arriveren. Een zeer geslaagde estafette, wat mij betreft. Mijn dank aan Maud en Lina! Hopelijk krijg ik volgend jaar weer een uitnodiging.