Afgelopen week (18-9) deed ik voor de tweede keer mee aan de jaarlijkse reanimatie-estafette. Dit is een initiatief van de Taskforce QRS binnen de universiteit van Maastricht. Per week overlijden er in Nederland zo’n 300 mensen aan een hartstilstand. Dit gebeurt in 80% van de gevallen thuis. Het duurt ongeveer 10 a 15 minuten tot de ambulance ter plaatse kan zijn. Na opname in het ziekenhuis overleeft maar 5 tot 10%. Maar... Als er binnen 3 a 4 minuten gestart wordt met reanimatie kan deze overlevingskans worden verhoogd tot 60%. Daarom is het heel erg belangrijk dat iedereen leert reanimeren.
Deze training, waarbij ook L1 en TVL verslag deden met diverse radio- en TV-reportages, past precies bij het gezamenlijk initiatief van VVD, CDA, PvdA en PNL in Pro
vinciale Staten enkele maanden geleden. In plaats van de oeverloze discussie over AED’s die we eerder voerden, kwamen de partijen eindelijk tot de conclusie dat naast AED’s ook veel tijd en geld geïnvesteerd moet worden aan reanimatielessen voor burgers. Daarvoor worden nu concrete plannen ontwikkeld.
De reanimatie-estafette loopt daar dus op vooruit, want in het Stella Maris College waren met name de leerlingen enthousiast over de training. Ze hadden zich goed voorbereid, volgden diverse colleges over de werking van het hart en gingen vervolgens ook in groepjes van 3-4 aan de slag met de poppen die in de grote aula lagen te wachten. En ook al lag er een jaar tussen, het bleek dat ook ik snel weer in het ritme zat: 30 (hart) – 2 (beademen). De procedure is heel simpel. Heel anders dan toen ik jaren geleden voor het eerst mijn eerste hulp training deed. In een kort gesprek met enkele ambulancemedewerkers werd duidelijk waarom: in een hulpsituatie ben je als hulpverlener toch al heel erg onder druk. Het laatste waar je je zorgen om moet maken is of je wel heel precies hartmassage geeft op 2 vingers afstand van de onderkant van het borstbeen. “Begin gewoon. Iets doen is altijd beter dan uit angst dichtslaan en niets doen”, gaven de ambulancemensen aan.Projectleidster Petra Schuffelen vertelde later dat het wel moeilijk is om – ondanks een aantal vrijwilligers - dit soort train
ingen structureel op scholen en bij verenigingen te geven. “Vroeger mochten alleen artsen reanimatietrainingen geven. Een paar jaar geleden kwamen daar de verpleegkundigen bij en nu mogen dat ook speciaal opgeleide instructeurs, zoals studenten geneeskunde. Het duurt echter een tijd voordat de mensen voldoende zijn opgeleid en het kost ook geld. Het probleem waar wij als organisatie mee zitten is, dat zodra de studenten zijn opgeleid, deze vaker worden ‘weggekaapt’ door de commerciële bureaus die zo gratis opgeleide mensen krijgen. Wij bieden de studenten een vergoeding van 10-20 euro per uur, maar de commerciële bedrijven liggen veel hoger. Het is dan vechten tegen de bierkaai”. Mij lijkt het dat de provincie – vanuit de plannen die nu gemaakt worden – initiatieven zoals die van de Taskforce QRS actief moet gaan ondersteunen om zoveel mogelijk jonge en oudere mensen te leren reanimeren.
Deze training, waarbij ook L1 en TVL verslag deden met diverse radio- en TV-reportages, past precies bij het gezamenlijk initiatief van VVD, CDA, PvdA en PNL in Pro
vinciale Staten enkele maanden geleden. In plaats van de oeverloze discussie over AED’s die we eerder voerden, kwamen de partijen eindelijk tot de conclusie dat naast AED’s ook veel tijd en geld geïnvesteerd moet worden aan reanimatielessen voor burgers. Daarvoor worden nu concrete plannen ontwikkeld.De reanimatie-estafette loopt daar dus op vooruit, want in het Stella Maris College waren met name de leerlingen enthousiast over de training. Ze hadden zich goed voorbereid, volgden diverse colleges over de werking van het hart en gingen vervolgens ook in groepjes van 3-4 aan de slag met de poppen die in de grote aula lagen te wachten. En ook al lag er een jaar tussen, het bleek dat ook ik snel weer in het ritme zat: 30 (hart) – 2 (beademen). De procedure is heel simpel. Heel anders dan toen ik jaren geleden voor het eerst mijn eerste hulp training deed. In een kort gesprek met enkele ambulancemedewerkers werd duidelijk waarom: in een hulpsituatie ben je als hulpverlener toch al heel erg onder druk. Het laatste waar je je zorgen om moet maken is of je wel heel precies hartmassage geeft op 2 vingers afstand van de onderkant van het borstbeen. “Begin gewoon. Iets doen is altijd beter dan uit angst dichtslaan en niets doen”, gaven de ambulancemensen aan.Projectleidster Petra Schuffelen vertelde later dat het wel moeilijk is om – ondanks een aantal vrijwilligers - dit soort train
ingen structureel op scholen en bij verenigingen te geven. “Vroeger mochten alleen artsen reanimatietrainingen geven. Een paar jaar geleden kwamen daar de verpleegkundigen bij en nu mogen dat ook speciaal opgeleide instructeurs, zoals studenten geneeskunde. Het duurt echter een tijd voordat de mensen voldoende zijn opgeleid en het kost ook geld. Het probleem waar wij als organisatie mee zitten is, dat zodra de studenten zijn opgeleid, deze vaker worden ‘weggekaapt’ door de commerciële bureaus die zo gratis opgeleide mensen krijgen. Wij bieden de studenten een vergoeding van 10-20 euro per uur, maar de commerciële bedrijven liggen veel hoger. Het is dan vechten tegen de bierkaai”. Mij lijkt het dat de provincie – vanuit de plannen die nu gemaakt worden – initiatieven zoals die van de Taskforce QRS actief moet gaan ondersteunen om zoveel mogelijk jonge en oudere mensen te leren reanimeren.Volgend jaar weer...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten