Ha! Twee weken nadat ik mijn opiniestuk over de vliegtaks naar de krant had gestuurd, werd het ook daadwerkelijk geplaatst. Naast tevredenheid over het stuk zelf (ik blijf overtuigd van de argumenten), voel ik ook een stukje irritatie: voor de zoveelste keer zie ik dat de redactie van de krant een opiniestuk van iemand aangrijpt om precies erboven een eigen redactioneel commentaar te plaatsen dat probeert het opinie-artikel onderuit te halen. Beste krant: ik vind dit onder de maat. Het opiniestuk is niet geschreven om jullie een platform te geven om - met de gegevens uit het opiniestuk in de hand - ook nog even lekker tegen de auteur te keer te gaan. Een opiniestuk heeft wat mij betreft tot doel om de maatschappelijke discussie (dus niet met jullie, maar met de lezers) aan te zwengelen. Jullie benadering/houding haalt dit principe gedeeltelijk onderuit. Bovendien krijg ik deze keer sterk de indruk dat het opiniestuk pas voor plaatsing in aanmerking kwam toen de krant tijd had om ook even een eigen commentaartje te schrijven. Jammer!Ik was dan ook erg tevreden toen ik een week later gebeld werd door Radio L1 met de vraag of ik wilde deelnemen aan een live-radiodebat op zondag. De redactie van L1 had ook Staten-collega Ingrid Muijs bereid gevonden om in het pogramma De Stemming het debat over de vliegtaks aan te gaan. Het hele gesprek zou een kwartier duren en opgenomen worden in cafe Tembi in Maastricht. Nu heb ik vroeger zelf ook wat radio gemaakt bij Radio Beo in Breda en tijdens mijn studietijd, maar dat is alles bij elkaar toch al weer erg lang geleden. Waarmee ik maar bedoel te zeggen dat ik de hele opname behoorlijk spannend vond. Bovendien doet Ingrid vaker TV en radio interviews dan ik, dus was het zaak om mijzelf inhoudelijk goed op het gesprek voor te bereiden. Gelukkig zijn er argumenten genoeg voor de vliegtaks en kon ik ook nog even overleggen met mijn collega in de Tweede Kamer Paul Tang. Belangrijkste punt van alles: de vliegtaks is geen belastingverzwaring, maar betekent een verschuiving van de belasting op arbeid (wie volgend jaar de belastingaangifte doet ziet dat de arbeidskorting omhoog gaat) naar belasting op vervuiling. Oftewel: iedereen gaat er iets op vooruit en dat wordt betaald door de vliegreiziger.
Het gesprek ging uiteindelijk uitstekend. Het hele debat heb ik laten opnemen. Het staat hieronder als zogeheten podcast in 2 delen. Klik op de 'Play'-toets van de webplayers hieronder (eerst de ene, daarna de andere). Overigens: de webplayer loopt iets langzamer, waardoor de stemmen een beetje 'sloom' klinken. 'Tis even niet anders...
Ik heb het ook zelf nog een keertje teruggeluisterd en vind zelf dat ik mijn standpunten in ieder geval goed naar voren heb kunnen brengen. De enige twee argumenten die ik heb laten liggen, zijn:- de PvdA-fractie in de 2e Kamer heeft nog een motie door de Kamer gekregen waarin het Kabinet wordt gevraagd om de vliegtaks afhankelijk te maken van de te vliegen afstand en de schoonheid van de motoren. Aangezien vanaf regionale luchthavens als MAA vooral kortere afstanden worden gevlogen en maatschappijen op dit soort vliegvelden statistisch veel sneller nieuwe vliegtuigen kopen, zijn er (nog) minder nadelige gevolgen voor Maastricht airport. Dit gezegd hebbend, ik ben er vast van overtuigd dat MAA door de vliegtaks nauwelijks tot geen reizigers zal kwijtraken.
- het is toch verbazend dat juist Ryanair zich naast vliegveld Maastricht opwerpt als grote bestrijder van de vliegtaks. Immers: Ryanair vliegt van zowel Luik/Charleroi als ook van Weeze. Met ander woorden: waar maakt Ryanair zich - onder het mom van beschermer van de Nederlandse vakantieganger - druk om? Ze komen immers toch wel... Als niet naar Maastricht airport, dan wel naar Charleroi or Weeze. Waarmee maar gezegd wil zijn dat ik helemaal niks geloof van hun argument dat zij de reiziger willen beschermen. Zij vechten voor abslute bodemprijzen in de luchtvaart en trekken zich er weinig van aan dat ze met hun handelen de samenleving opzadelen met de rekening. Ik zeg dan: 'Lang leve de vervuiler betaalt'.
Sommige doelen bereik je met veel publiciteit en andere zijn meer gebaat met onopvallende, maar goed voorbereide acties. Zonder op de inhoudelijke details van het bezoek in te gaan, kreeg ik begin van de maand de uitnodiging om met een ambtelijke delegatie van de provincie en met vertegenwoordigers van het Limburgse bedrijfsleven op bezoek te gaan bij enkele Europarlementariers en bij de directie van Directoraat-Generaal Enterprise (kortweg: DG TREN) van de Europese Commissie. Reden voor mijn deelname, werd mij gezegd, was mijn specifieke kennis van de Europese instellingen en mijn ervaring met lobbyen 'in Brussel'.Al met al was het een geslaagde dag: de eerste regel van lobbyen is dat je altijd "meer moet brengen dan dat je moet willen halen". Dat hebben we gedaan: we kwamen niet - zoals zovelen - voor Europees (subsidie-)geld, maar met een idee waar deze grensoverschrijdende regio over enkele jaren qua kennis en ontwikkeling wil zijn. Dat sloeg aan. Bij de instellingen hebben we een duidelijke visie voor het grotere samenwerkingsverband binnen de kennisdriehoek Leuven-Eindhoven-Aken kunnen neerleggen met enkele concrete doelstellingen die de provincie Limburg hierbinnen graag zou willen bereiken. Afgesproken is dat deze actie een verder vervolg krijgt.
We hadden ons bij het begin van de nieuwe Statenperiode voorgenomen om zoveel mogelijk werkbezoeken in de verschillende Limburgse gemeenten te houden. Overal wordt hard gewerkt aan stedelijke en sociale vernieuwing, aan onderwijs, zorg en infrastructuur. Wil je weten wat er speelt, dan moet je niet achter stapels papier blijven zitten, maar gewoon ter plekke gaan kijken.
In dat kader waren we op 8 februari te gast in Kerkrade, waar de PvdA-fractie en wethouder Hans Bosch ons wilden laten zien op welke manier zij bezig zijn met de vernieuwing van het stadshart van Kerkrade. Dat is hard nodig, want er staat veel ‘jaren 60 en jaren 70 bouw’. Het maakt op mij deels een rommelige indruk met weinig oog voor zowel de bewoners van de stad als ook de winkels. Een paar weken daarvoor had ik ook al een uitvoerig bezoek aan Kerkrade gebracht om te bekijken hoe de bedrijventerreinen erbij liggen en hoe de gemeentelijke en provinciale wegen met elkaar verbonden zijn (in het kader van de discussie rondom de Buitenring Parkstad).
Hans Bosch gaf in de modern ogende Raadszaal een uitvoerige beschrijving van de gevolgen van het dalende inwonertal van Kerkrade en hoe dit nu al duidelijke uitwerkingen heeft op onder meer het basisonderwijs. Onderzoek laat zien dat het aantal inwoners tussen nu en 2015 zal dalen van 48.200 naar 45.300. Het aantal kinderen dat per jaar naar de basisschool gaat daalt van 4.000 leerlingen (cijfer 1994) tot zo’n 2.700 in 2015. Dat heeft nu al tot gevolg dat een aantal scholen in Kerkrade is gesloten en andere zijn/gaan fuseren.
Bosch legt ook uit dat de vergrijzing en de krimp in inwonersaantallen zijn uitwerking heeft op de woningmarkt in de stad. Een flink aantal daarvan voldoet nu al niet meer aan de eisen van deze tijd. Zo’n 600 huizen staan er nu te koop maar zijn eigenlijk onverkoopbaar. Maar omdat het om particuliere woningen gaat, is maar de vraag wat je er als gemeente mee kunt doen. (Verdere) verloedering van deze woningen trekt alleen nog meer problemen aan en maakt de stadsontwikkeling alleen nog maar moeilijker.
Met de fractie gaan we vervolgens naar jongerencentrum P3 dat gehuisvest is in een 
parochiezaaltje van het ernaast gelegen kerkje (dat niet meer als zodanig in gebruik is). Een heel leuk en goed uitgerust jongerencentrum. Het eerste dat we uitgelegd krijgen is hoe geluidsdicht het centrum wel niet is. Geen spatje overlast!
De jongerenwerker legt uit dat er desondanks (of: nog steeds!) een negatief imago kleeft aan een jongerencentrum, alsof daar alleen jongeren van sociaal zwakkere/armere gezinnen naar toe gaan en een beetje ‘hangen’. Niets lijkt minder waar: er is genoeg te doen en er worden continu activiteiten georganiseerd. Met opzet worden de groepen zoveel mogelijk gemengd en dat heeft hele positieve resultaten. Voor mij verrassend is dat het kerkje naast het jongerencentrum weinig gebruikt wordt en wordt meegetrokken in dat negatieve beeld. Het kerkje lijkt mij bij uitstek geschikt om ook het contact tussen het jongerencentrum en oudere bewoners (binnen het verenigingsleven) een frisse impuls te geven. Hans Bosch geeft aan dat de gemeente er alles aan heeft gedaan om de verenigingen naar het kerkje te halen voor het houden van oefeningen en concerten, maar dat ze niet willen. Jammer!
De dag eindigt met een bezoek aan het Walhalla van de Schlagermuziek: de Rodahal. Ik ben zelf absoluut geen fan van Schlagermuziek (ondanks mijn halfduitse achtergrond) of blaasmuziek, maar ik ben wel benieuwd naar dit bouwwerk dat ieder jaar door zijn bijzondere akoestiek zoveel bezoekers trekt.
Binnen krijgen we een uitvoerige uiteenzetting over de verbouwingswerkzaamheden die hier binnenkort zullen beginnen. Het gebouw – met zijn bijzondere dakconstructie – is verouderd: er is veel achterstallig onderhoud, de toegangswegen voor het publiek en ook de artiesten is onlogisch en de geluidsinstallatie moet worden aangepast. De werkzaamheden moeten nog voor het volgende WereldMuziekConcours (WMC voor de kenners) in 2009 zijn afgerond. Lijkt mij een hele klus, maar de organisatie ziet de hele actie met groot vertrouwen tegemoet. Punt van zorg is wel de aangevraagde subsidie van de provincie. De aanvraag voor de Rodahal ligt ’opgesloten’ in een grotere aanvraag en ten aanzien van die andere onderdelen bestaan nog van diverse kanten vragen. De organisatie van de Rodahal vraagt ons met klem om die vertraging er niet toe te laten leiden dat het gebouw niet heropend kan worden als het volgende WMC ‘in town is’. We beloven hier navraag naar te doen. Wordt vervolgd.PS. overigens sta ik nergens op de foto, want ik heb de foto's gemaakt.
