De fractie als team

Dit weekend hebben we ons eerste fractieweekend in Roosteren. Alle fractieleden, de twee PvdA-gedeputeerden Odile Wolfs en Bert Kersten en de voorzitter van de PvdA-Limburg zijn aanwezig. Doel is het beter leren kennen van elkaar, zodat we voor de komende 4 jaar weten wat we aan elkaar hebben. Ieder vertelt iets uit zijn/haar persoonlijke leven. Dat levert mij toch wel nieuwe inzichten: mensen zijn toch vaak anders en hebben meer meegemaakt dan ik aanvankelijk misschien dacht.
Al gauw hebben we het vooral over de politiek. Belangrijkste vraag: waarom krijgen we als PvdA landelijk, provinciaal en lokaal vooral om de oren? Zijn we niet links genoeg of zijn we niet zichtbaar genoeg? Volgens mij geen van beide: we hoeven wat mij betreft niet linkser te worden om voor traditionele en potentiele PvdA-kiezers aantrekkelijk te zijn. We zullen nooit zo links worden als de SP. Daar kan dus ook de winst niet vandaan komen. Ik denk dat we de afgelopen jaren gewoon niet duidelijk en standvastig geweest zijn in datgene wat we vonden. Zeggen wat je doet en doen wat je zegt. Doordat we onszelf en onze kiezer altijd maar voorhouden dat we vooral een bestuurderspartij (willen) zijn, zijn we ook gewend geraakt aan het maken van compromissen. De redenen voor die compromissen zijn lang niet altijd zichtbaar of duidelijk voor het wijde publiek. Ze snappen niet wat we doen (en ik durf te stellen dat ik soms mijn eigen partij ook niet helemaal kan volgen) en dat leidt tot onbegrip. Van dit punt tot onverschilligheid of een overstap naar een andere partij is dan geen grote stap.
Dat moeten we in de Staten de komende vier jaar anders doen. Ik wil niet naar links om het naar links gaan. Ideologisch zit de partij wat mij betreft prima. Als we nou maar eens eerst duidelijk zeggen wat we doen en ook doen wat we zeggen! Wordt vervolgd...