Werkbezoeken zijn niet alleen interessant en een manier om weer even de ‘sfeer in het land’ te proeven. Zij zijn vaak ook heel motiverend voor het werk in de Staten. Zo bezochten we vorige week de bedrijven Scheuten Glas en Océ in Noord-Limburg. Voor mij staat Noord-Limburg toch vooral bekend als agrarisch gebied met veel kassen. Wat er verder nog gebeurt, valt – voor zover ik het kan zien – meestal weinig op. Als je dan bij een bedrijf als Scheuten komt en praat met directeur-eigenaar Jan Scheuten, dan merk je pas dat Noord-Limburg bruist van de innovatieve energie en kracht. Als ik daar een opmerking over maak, gaat Jan Scheuten meteen in op het ‘cultuurverschil’ tussen Noord- en Zuid-Limburg: “Wij praten niet zoveel. Daar zijn we te nuchter voor. We doen het gewoon, stapje voor stapje.” In een kleine presentatie laat de ondernemer even zien dat hij inmiddels twintig grote fabrieken heeft staan over de hele wereld. De nieuwste aanwinst is een glasoven in Oost-Duitsland met een investering van net gen 200 miljoen euro. Silicium produceren? In Zuid-Limburg heeft iedereen de mond vol van het Silicon Mine-project (TSM) dat op het Chemelotterrein zou moeten komen. Scheuten glas heeft al lang een grote siliciumfabriek. In de VS weliswaar. Jan Scheuten geeft meteen maar even aan waarom hij TSM eigenlijk achterhaald vindt: “Ja, er was een paar jaar geleden markt voor siliciumproductie. De vraag was groot en het aantal aanbieders piepklein. Maar zoals dat gaat in zo’n situatie: als jij een idee hebt, dan hebben over de hele wereld nog 50 anderen hetzelfde idee. In het geval van siliciumproductie zijn er nu inmiddels meer dan 25 initiatieven waar op dit moment al gebouwd wordt. De markt is alweer volkomen verzadigd. TSM loopt achter de feiten aan, want zelfs als de initiatiefnemers in staat zijn om de financiering rond te krijgen, dan duurt het nog jaren voordat die fabriek ook echt draait. Intussen zijn dan de prijzen fiks lager dan de verwachtingen waarop TSM nu zijn plannen baseert”.
Scheuten geeft zelf aan dat ook zijn bedrijf last zal krijgen van de economische recessie. Maar nu nog niet, bevestigt hij zelf. Hij geeft aan dat Scheuten Glas met zijn vlakglas voor de bouwindustrie vooral aan het eind van het bouwproces zit. Dan gaat het om gebouwen over de hele wereld waar nu al aan gebouwd wordt en die wel afgebouwd worden. “Onze orderportefeuille zit nu nog helemaal vol, maar we gaan het ook merken als het aantal nieuwbouwprojecten afneemt.” We hebben het nog even over het vinden van het juiste personeel. Jan Scheuten zit er niet mee: zijn bedrijf doet veel aan stages en weet zo jonge mensen binnen de poorten te krijgen. Ook scouten ze veel op universiteiten in binnen- en buitenland. Veel werknemers komen van Duitse universiteiten. Zij blijven aan de Duitse kant wonen. “Prima toch”, aldus Scheuten.
Bij Océ krijgen we uitleg van Harry Loozen. Loozen was vroeger directeur van de Kamer van Koophandel Limburg en nu namens de directie van Océ dé contactpersoon richting publiek en politiek. Ook hier ben ik weer onder de indruk van het Noord-Limburgse vernuft van dit wereldwijde bedrijf. Toen ik nog studeerde, stond ik bij de universiteit in Leiden menig uurtje
achter grote Océ-kopieermachines. “Daar ligt nu voor ons een groeimarkt”, bevestigt Loozen. De Océ-copiers zijn zo goed dat ze ook na vele jaren en een revisiebeurtje weer als tweedehandsmachines worden verkocht. De kwaliteit is evengoed, aldus Loozen. Kort daarna gaat hij in op de effecten van de economische recessie op het bedrijf. Die zijn er natuurlijk wel, want in slechte tijden wordt al snel op de aanschaf van nieuwe machines bespaard. De inzet van Océ is echter op innovatie, liefst nog meer dan toch al het geval is. In navolging van DSM gaat Océ nu ook helemaal op de Open Campusgedachte: het terrein wordt in de toekomst opengegooid voor de vestiging van talloze nieuwe bedrijfjes die werken op het gebied van ‘digital imaging’, variërend van geavanceerde systemen voor documentbeheer tot beveiliging (RFIDs), productie van nieuwe generaties printplaatjes en ‘print-on-demand’. Stel je voor: je staat om 2 uur ’s middags op het perron te wachten op de trein en je wilt het laatste nieuws lezen. Niks geen Metro of S
pits!, want dat nieuws is al uren oud. In plaats daarvan druk je op een knop op een terminal en: voila! Uit een Océ-printer rolt de nieuwste versie van de Volkskrant met nieuws dat nog geen uur oud is. Of misschien hou je wel van de ‘Capetown Gazette’? Over een tijdje zeker geen probleem meer in onze digitale tijd. Daar wil Océ heen. We krijgen ook even een demonstratie van de nieuwste bolletjes-kopieerder die pas nog groot in het nieuws was. Veel efficiënter, veel betere kleuren en op veel groter papier. De Mickey Mouse die op manshoogte uit het apparaat rolt spettert van het papier af. Petje af!
Scheuten geeft zelf aan dat ook zijn bedrijf last zal krijgen van de economische recessie. Maar nu nog niet, bevestigt hij zelf. Hij geeft aan dat Scheuten Glas met zijn vlakglas voor de bouwindustrie vooral aan het eind van het bouwproces zit. Dan gaat het om gebouwen over de hele wereld waar nu al aan gebouwd wordt en die wel afgebouwd worden. “Onze orderportefeuille zit nu nog helemaal vol, maar we gaan het ook merken als het aantal nieuwbouwprojecten afneemt.” We hebben het nog even over het vinden van het juiste personeel. Jan Scheuten zit er niet mee: zijn bedrijf doet veel aan stages en weet zo jonge mensen binnen de poorten te krijgen. Ook scouten ze veel op universiteiten in binnen- en buitenland. Veel werknemers komen van Duitse universiteiten. Zij blijven aan de Duitse kant wonen. “Prima toch”, aldus Scheuten.
Bij Océ krijgen we uitleg van Harry Loozen. Loozen was vroeger directeur van de Kamer van Koophandel Limburg en nu namens de directie van Océ dé contactpersoon richting publiek en politiek. Ook hier ben ik weer onder de indruk van het Noord-Limburgse vernuft van dit wereldwijde bedrijf. Toen ik nog studeerde, stond ik bij de universiteit in Leiden menig uurtje
achter grote Océ-kopieermachines. “Daar ligt nu voor ons een groeimarkt”, bevestigt Loozen. De Océ-copiers zijn zo goed dat ze ook na vele jaren en een revisiebeurtje weer als tweedehandsmachines worden verkocht. De kwaliteit is evengoed, aldus Loozen. Kort daarna gaat hij in op de effecten van de economische recessie op het bedrijf. Die zijn er natuurlijk wel, want in slechte tijden wordt al snel op de aanschaf van nieuwe machines bespaard. De inzet van Océ is echter op innovatie, liefst nog meer dan toch al het geval is. In navolging van DSM gaat Océ nu ook helemaal op de Open Campusgedachte: het terrein wordt in de toekomst opengegooid voor de vestiging van talloze nieuwe bedrijfjes die werken op het gebied van ‘digital imaging’, variërend van geavanceerde systemen voor documentbeheer tot beveiliging (RFIDs), productie van nieuwe generaties printplaatjes en ‘print-on-demand’. Stel je voor: je staat om 2 uur ’s middags op het perron te wachten op de trein en je wilt het laatste nieuws lezen. Niks geen Metro of S
pits!, want dat nieuws is al uren oud. In plaats daarvan druk je op een knop op een terminal en: voila! Uit een Océ-printer rolt de nieuwste versie van de Volkskrant met nieuws dat nog geen uur oud is. Of misschien hou je wel van de ‘Capetown Gazette’? Over een tijdje zeker geen probleem meer in onze digitale tijd. Daar wil Océ heen. We krijgen ook even een demonstratie van de nieuwste bolletjes-kopieerder die pas nog groot in het nieuws was. Veel efficiënter, veel betere kleuren en op veel groter papier. De Mickey Mouse die op manshoogte uit het apparaat rolt spettert van het papier af. Petje af!
